Met hart en ziel…
beleef ik dag na dag mijn werk. Na jarenlang gewerkt te hebben in de administratie vond ik mijn grote passie: families begeleiden bij hun verdriet, in hun rouwproces.
De afgelopen jaren overleden een aantal mensen in mijn eigen familie. Op vraag van de familie nam ik de taak van uitvaartmoderator op. Met knikkende knieën stond ik telkens achter het spreekgestoelte. Ik zal deze afscheidsmomenten nooit vergeten. Het klinkt misschien vreemd, maar ik voelde enorme voldoening. Over hoe we alles hadden gedaan. Tot en met de koffietafel, het zogenaamde ‘troosteten’. Uit deze ervaringen putte ik mijn kracht.
Jouw verdriet is uniek, net zoals je vingerafdruk. Dat maakt mijn werkdag telkens weer anders. Ik leer bij elke ontmoeting bij. Ik ben ‘leerling van het leven’.
Samen op weg…
Elk verhaal dat ik schrijf begint met luisteren. Niet alleen naar de woorden die worden uitgesproken, maar ook naar wat stil blijft. Naar de verhalen die in de ogen spreken, naar de emoties die tussen de regels door voelbaar zijn. Ik luister naar wat gezegd wordt, maar vooral ook naar wat onuitgesproken blijft, want juist daar schuilt vaak de diepste betekenis.
Ik zoek naar de juiste woorden die een einde eer aandoen en tegelijk een begin kunnen betekenen van een zachte herinnering. Ik schrijf en herschrijf, voeg toe en haal weg, totdat elke zin klopt. Pas als ik voel dat de woorden resoneren, dat ze iets kunnen betekenen voor de mensen die luisteren, ben ik tevreden.
Mijn doel is om iets teweeg te brengen—of het nu een moment van troost, een glimlach van herkenning of een diepere gedachte is. Ik wil dat mijn woorden een gevoel raken, een herinnering levend houden, of misschien wel een nieuwe betekenis geven.
Dit werk doe ik met heel mijn hart en ziel. Want ik geloof dat alleen wat oprecht en vanuit het diepste van binnen komt, de kracht heeft om het hart van een ander te raken.
Bij een afscheid is zo veel meer mogelijk dan je denkt
Dikwijls voel ik dat families iets in hun hoofd hebben, maar ze het tijdens het gesprek niet durven aan te kaarten. Meestal omdat ze denken dat het niet gepast is. En dat is typisch Vlaams: “Wat gaan de mensen daarvan zeggen?”.
Mijn advies: doe alles wat je vindt dat bij jou én de overledene past. Van tekst, tot muziek, tot ritueel, tot … Je mag achteraf nooit spijt hebben van gemaakte keuzes. Laat staan blijven piekeren over “Hadden we maar…”.
Je kunt maar één keer voorgoed afscheid nemen van iemand.
Laat deze laatste wandeling dan ook een memorabele zijn!
De dood brengt verdriet. Ongetwijfeld.
Maar een mooi afscheid kan ook
hoop geven voor de toekomst.
De woorden van het einde
zijn de kracht voor een nieuw begin.
Heb je al aan de muziek gedacht?
Op het internet vind je talrijke playlists en suggesties voor ‘gepaste’ muziek bij een uitvaart. Stuk voor stuk prachtige nummers. Daar is niets mis mee.
Maar misschien was oma een echte ‘Dancing Queen’, je vader ‘Born to be wild’, of danste je partner graag in de ‘Purple Rain’. En opa dan, die ‘Jodelende Fluiter’? Is deze muziekkeuze dan niet ‘gepast’ wanneer we dit leven samen vieren?
Voor wie bidden wil
Een afscheid in een aula. Samenzijn in stilte en muziek, woord en gebed.
Ook dit is mogelijk.
Want bidden en steun vinden bij mekaar kunnen we overal.
Rituelen
In een periode van verdriet ontbreken ons soms de woorden. Op dat moment kunnen rituelen helend werken. Een roos bij de urne leggen, een ‘steen verleggen’, het uitschenken van het allerlaatste Duveltje…
Gaan we samen op zoek naar hét ritueel voor uw dierbare?