In deze moeilijke tijd van pijn en wanhoop komt er het moment om respect te betuigen aan de familie en te tonen dat je meeleeft met hun verdriet. Met woorden en daden brengen we onze emoties over op momenten dat de familie zeer kwetsbaar en weerloos is. We beseffen maar al te goed dat de impact van onze woorden zeer groot kan zijn. Bovendien gaat ieder op zijn eigen manier om met rouw en verlies.
In onze huidige, hectische maatschappij vinden we het dikwijls moeilijk om de juiste woorden te vinden. Je wil wel iets zeggen, maar wat? En hoe? Omgaan met de dood is immers iets wat ons niet standaard met de paplepel wordt ingegoten. De confrontatie met de dood voelt ongemakkelijk en brengt ons in verlegenheid. En je beseft plots dat je in het verleden uren met je vriend(in) of collega samen hebt doorgebracht, gebabbeld en gelachen, mekaar persoonlijke dingen hebt toevertrouwd. En nu sta je daar… met je mond vol tanden… niet wetende wat te zeggen of hoe je te gedragen. Zeg je wel het juiste? Of misschien kwets je hem/haar hiermee wel? Het besef van “wat je ook zegt, je brengt de overledene er niet mee terug”, maakt het je eens zo moeilijk.
Het kan nochtans simpel zijn. Verwoord gewoon die ongemakkelijkheid en vertel oprecht wat je voelt: “Ik vind hier geen woorden voor”, “Ik ben er voor je als je me nodig hebt” of “Ik voel met je mee” En waarom niet heel simpel: “Ik zie je graag”?
Soms is het gewoon het beste om niets te zeggen. Geef mekaar een hand of een stevige knuffel om je gevoelens over te brengen.
Denk ook even goed na bij “Bel mij”. De overblijvende heeft er hoogstwaarschijnlijk de energie niet voor om te bellen en wil ook niet op een ‘nee, ik kan niet’ of ‘het komt nu niet goed uit’ of ‘Oei, mijn agenda zit al vol deze week’ vallen. Schrijf hem/haar eens een ouderwetse brief! Deze kan worden gelezen, herlezen, vastgehouden en bewaard worden. Of nog beter: bel zelf en vraag wanneer het eens past dat je langs komt.
Wat je beter niet zegt:
- Je moet hem/haar loslaten. Je geraakt er wel overheen.
- Je moet sterk zijn.
- Bij overlijden na langdurige ziekte: “Hij/zij is in ieder geval uit zijn lijden verlost”.
- God had een engel nodig.
- Bij overlijden van een ouder iemand: “Zo is het leven”, “Ze heeft een lang leven gehad. Wat kan je nog meer wensen?”
- Stop nu maar met huilen.
- Tijd heelt alle wonden. (nvdr: dat doet het niet!)
- Toen mijn hond / kat / moeder … overleed heb ik dat ook meegemaakt….
- Je moet je herpakken voor je kinderen.
- Bij een laatste groet: “Het is toch hij/zij niet meer die daar ligt”.
- Bij verlies van een partner: “Je vindt wel iemand anders”.
- Bij plots overlijden: “Hij heeft tenminste niet afgezien”.
- Enkele weken na de uitvaart: “Sorry dat ik niet op de begrafenis was, ik was met vakantie” of “Is alles stilaan weer ‘normaal’ nu?” of, nog erger: “Och ja, je papa is gestorven zeker? Heb je het al ‘een plaats gegeven?’”.
Bron: https://www.seniorennet.be/redactie/artikel/67/kraam-geen-onzin-uit-tegen-rouwenden-tijdens-een-begrafenis-of-rouwplechtigheid